Op pad !!

Vrijdag 8 juni. 

De eerste reisdag is aangebroken. Met de shuttle naar het vliegveld gebracht en daar Floor geholpen met inchecken. Dat was nog een lastig klusje. Eenmaal alle formaliteiten achter de rug was het wachten op vertrek. Floor zou een half uur eerder vertrekken en in Dallas overstappen. Wij in New York. Daar op het vliegveld was ik bijna mijn telefoon kwijtgeraakt. We stonden in de rij voor de security toen ik een bekend gezicht achter ons zag. Een bekende artiest. Ik kon alleen niet op zn naam komen. Ik wilde na de bagage controle mijn telefoon pakken maar kon hem nergens vinden. Ik belde met Chris zn telefoon naar mijn nummer en iemand nam hem op. Bleek ik de telefoon ergens te hebben laten liggen bij het scannen van onze instapkaart van de telefoon. En dan denk je dat je niet verreisd ben. Maar die artiest die ik wilde opzoeken was dus Nile Rodgers. Ik mag hem wel dankbaar zijn anders was ik misschien pas in het vliegtuig er achter gekomen dat mijn telefoon weg was. In Las Vegas zouden we ongeveer gelijk aankomen. Dat liep allemaal voorspoedig en bij aankomst in Las Vegas vonden we elkaar. Eenmaal buiten met de bagage werden we overvallen door de hitte. Je weet dat het warm is maar ZO warm!! Je weet ff niet waar je het zoeken moet. De vermoeidheid speelt ook mee denk ik. Na een half uur wachten werden we door het shuttle busje van het hotel opgehaald. Floor was helemaal verrot van vermoeidheid. Die had de nacht ervoor ook niet best geslapen. Toch een hele onderneming in je eentje vliegen. Ik ben met Chris na een lekkere douche nog even wat te eten gaan halen en zijn daarna snel gaan slapen. 

Zaterdag 9 juni. 

De volgende dag natuurlijk al om 5 uur wakker! Nog even kunnen rekken tot 6.30 maar toen toch maar uit bed gegaan. Na een prima (voor  Amerikaanse begrippen) ontbijt hebben we de huurauto opgehaald en zijn we naar de Hooverdam gereden. Wat een bouwwerk zeg. Erg indrukwekkend! Een mens kan zich dan toch erg nietig voelen. En wat een hitte weer. Gelukkig stond er een flinke wind waardoor het leek of een de hele tijd een warme föhn op je stond. S’avonds zijn we over de Strip gelopen. Wat een bijzonder en hysterisch gebeuren. Leuk om een keer te zien maar eenmaal van de Strip vandaan is er weinig te beleven. Op de terugweg komen we nogmaals in Las Vegas en moeten we het oude gedeelte nog maar eens bezoeken. Is er nu niet van gekomen en mijn voeten waren ook nergens meer toe in staat. Sandaaltjes zijn ook niet geschikt om zoveel km’s mee te lopen. 

Zondag 10 juni.

Zondag de camper opgehaald. Na een grondige check-up, vooral de banden, zijn we inkopen gaan doen bij de Wallmart. Kassa!! Je hebt dan ook van alles nodig. Van koffie tot vuilniszakken, en alles wat je daartussen kan bedenken. Bepakt en bezakt naar onze eerste bestemming. Het rijden voelde al snel weer vertrouwd. Deze camper is een stuk nieuwer dan die van vorig jaar. Wat meer aangepast naar deze tijd. Zeker qua stekkers e.d. De eerste dag een korte afstand van 200km gereden. Niet door Death Valley. Het is te laat in het jaar en dus te warm voor de camper. Risico van oververhitting is te groot en er is daar ook geen bereik van de telefoon. De campermaatschappij komt daar dus ook geen hulp verlenen en daar naartoe gaan is volledig op eigen risico. Besloten om dit dus niet te doen en we rijden nu om Death Valley heen naar Mono Lake. Mooie route met woestijn, bergen en Yoshua tree’s. We hebben er overnacht in een klein plaatsje  Beatty. 

Maandag 11 juni. 

Maandag de reis vervolgd naar Mono Lake. Een zout meer. Dit meer is 3 keer zouter dan zeewater en je schijnt er in te kunnen drijven. De route er naartoe was weer prachtig. Elke keer wisselende vergezichten. Van bergtoppen met sneeuw tot dorre woestijnvlakten. Floor heeft voor het eerst de camper bestuurd en na een onwennig begin reed ze koelbloedig. Het 2e stuk van de route mocht ik rijden en wat een geluk! Dit was wel weer een echte uitdaging. Een steile bergetappe. Hoogten tot 2700 meter en afdalingen van 9%. De camper maar van de automaat afgehaald en op de moter afgeremd want de remmen gingen aardig stinken. Chris mocht het laatste deel rijden en die kon lekker opschieten. Vanaf de camping zijn we te voet naar het Mono Lake gewandeld. Volgens de man vd camping een weg van ongeveer 2 km maar we moesten oppassen voor ratelslangen. Dat loopt toch minder ontspannen! We hebben het overleefd. De weg naar het meer was flink naar beneden en dat beloofde voor de terugweg nog wat. Chris en Floor waren zo dapper om een duik in het zoute meer te nemen. Ik ben niet zo’n waterrrat dus let ik wel op de spullen. Het water was inderdaad erg zout en zinken gaat daar echt niet. Terug naar de camping hebben we een trailpad naar boven gevolgd. Prachtig maar pittig. We waren blij weer gewoon asfalt onder de voeten te vinden.  

Dinsdag 12 juni. 

Vandaag uitgeslapen tot 6.30. Floor had het gisteren laat gemaakt. Ze moest nog iets afmaken voor school en daarna uploaden. Dat was nog een best klusje omdat de WiFi in Mono Lake erg traag was. Ze moest daarvoor bij het receptiehuisje gaan zitten, midden in de nacht. Vandaag stond Yosimite NP op het programma. De hoop was dat we in het park een overnachtingsplek zouden kunnen bemachtigen. Al rijdende door het park via de “Tioga pass”, zagen we een prachtige natuur. Regelmatig gestopt om foto’s te maken en dichterbij al het moois te komen. Na ongeveer een uurtje of 5 rondgereden te hebben zijn we bij een natuurcamping aangekomen waar we wel wilde overnachten. Nou dat ging mooi niet door. Alles al vol in het hele park. Dus uit nood maar buiten het park een camping opgezocht.  Uiteindelijk lukt dat dan wel, zelfs een met een zwembad. We blijven hier nog maar een extra nachtje. Een zwembad en goede WiFi is ook niet verkeerd, voor de rest heb je met de telefoon helemaal geen bereik.