Laatste stukje !!

Dinsdag 26 juni

Vandaag stond een lange rit van ruim 400 km op de planning. Naar Bryce Canyon. Reisdoel was al bekend. Chris had de dag ervoor een camping besproken op zo’n 20 min. rijden van het park. Onderweg zie je veel landschappen aan je voorbij trekken. Zo gingen we een bergketen over en dan rijd je van de woestijn zomaar een bijna groene oase in. Met heel veel bos en beekjes. Heel bijzonder en maakt de reis naar de bestemming nooit saai. Aangekomen op de camping vroeg de man bij de receptie of we ooit wel eens zo hoog hebben overnacht. Het was daar op 2100 meter hoogte. We zeiden van niet en kregen een b riefje mee waar je rekening mee moest houden. Je kan er wat lichamelijke klachten van krijgen zoals duizeligheid, hoofdpijn en misselijkheid. De eigenaar van het park vroeg waar we vandaan kwamen en hij was afgelopen winter 2 maanden in Europa geweest. Rondtrekken. Hij vond Europa toch wel beter dan Amerika. Na de lunch zijn we naar Bryce Park gereden en hebben we daar met eigen vervoer het park bekeken. Goed te doen. Erg mooi en bijzonder. Weer die mooie rode steensoort maar toch weer anders. Veel bos zorgt voor mooi contrast.  Het was betrekkelijk rustig zodat we overal goed bij konden. Prachtige natuur waar je ook leuke en bijzondere dieren tegenkomt. Al waren we blij dat we de zwarte beer en berg leeuw niet tegengekomen te zijn. De nacht koelde goed af en de dekens maar weer lekker op bed gelegd. 

Woensdag 27 juni

Vandaag een kronkelige weg naar Zion. De route beloofd spectaculair te worden. Langs de weg zie je in Nederland ook wel eens borden staan dat je moet oppassen voor overstekend wild. Hier zie je die borden ook maar hier zie je ook de kadavers langs de weg liggen, voornamelijk herten. Bij binnenkomst in het Zion NP moesten we $15.- betalen voor door de tunnel te kunnen. Er is een weg van oost naar west en dan moet je door een tunnel. Die is te krap voor een camper. Ze zetten dan de auto’s aan de andere kant stil zodat je in het midden van de tunnel kan rijden. Goed geregeld door het park. Van iedere camper vangen ze $15,- en de weg gaat toch om de beurt dicht. Er rijden namelijk veel campers. Door het park rijden is indrukwekkend. Weer anders dan de andere parken en toch weer heel bijzonder. Groen ook. Parkeren bij het bezoekerscentrum was in het park niet mogelijk. Alles vol. Buiten het park parkeren dan maar. Dit valt ook niet mee. Je moet met de shuttle bus. Je komt met de camper maar in een beperkt gebied. Je hebt dus echt een shuttle bus nodig. Besloten om naar de camping door te rijden en de volgende dag vroeg naar het park te gaan. Het is veel te heet inmiddels en we hebben nu een camping met een heerlijk zwembad. Daar is het heerlijk weer voor. Prima besluit want we hadden een mooie camping besproken met veel schaduw en een mooi zwembad. En er lag gras op de camping. Dat hebben we bijna nergens nog gezien. De middag relaxt bij het zwembad doorgebracht en heerlijk kunnen lezen. 

Donderdag 28 juni. 

Rond 8.30 reden we NP Zion weer binnen en hadden het laatste parkeerplekje voor campers te pakken. We hadden niks later moeten zijn. Dank zij Chris die met een  paar straffe krachttermen ons probeerde op te jagen. Na het parkeren was de shuttle bus de volgende uitdaging. Er stond een wachtrij van meer dan 45 min. Het leek de Efteling wel. Net zoveel te zien in de rij overigens. Als je keek naar de outfits die de hikers dragen vielen wij behoorlijk uit de toom. Floor had zelfs een jurkje aan. Wel met een broekje eronder en gympen aan maar toch. Alle soorten petten, afritsbare broeken en liters water overal aan vastgekoppeld. Wij pasten er niet echt tussen met alleen Chris met een rugzak met wat water en ik met de camera tas. Eindelijk in de bus naar de eerste wandelpad of hikingtrail. Niet te moeilijk, rondje langs de waterval en waterpoel. Dat viel alles mee. Na dat rondje verder het park in met de bus en toen de route langs de rivier, in de vallei gelopen. Prima te doen maar wel druk. En daar liepen wij dan, en haalde al die profi-hikers gewoon in. Best lachen. Sommige keken alsof ze de Himalaya beklommen. Daarna de bus weer terug naar beneden en na een lunch in de camper naar de volgende camper gereden. Wat in het park nog een heerlijk briesje was was onderweg een flinke zijwind. Niet echt prettig als je op de snelweg met grote regelmaat een zwieper aan je stuur voelt. Vooral tussen de bergen door of als een vrachtwagen je inhaalt. Want wat rijden die hard zeg. Eindelijk na 1,5 uur gereden te hebben kwamen we aan op een vooraf uitgezochte camping. Midden in een wat grotere plaats op de grens van Arizona, Utah en Nevada. Ook ging de tijd weer een uur terug. Nu weer 9 uur tijdsverschil met Nederland. Om 15.30 kwamen aan op de camping maar de receptie was maar open tot 13.00 uur. We konden een plaats uitzoeken en geld in een enveloppe in de brievenbus doen. Prima. De camping was niet erg bezet. Er staan een paar vaste gasten maar of die er ook in de zomer staan vraag ik me af. We zien weinig volk. Het zwembad hadden we voor onszelf. In de avond zijn we nog een hapje wezen eten bij een Grieks restaurantje en de dame daar vertelt dat het in de winter druk was en in de zomer heel stil. Een dorp vol pensionado’s in de winter. De zogenoemde “snowbirds”. Ik kan me er alles bij voorstellen. Met deze temperaturen wil je hier toch niet wonen. Het is hier om 22.00 uur nog 37 graden! 😓

Vrijdag 29 juni. 

Afgelopen nacht blij geweest dat er airco bestaat. Man man, wat een hitte. We hadden in de avond de deuren dicht en de airco aan gedaan en dacht bij het naar bed gaan wel dat de airco misschien uit kon blijven. Na een half uur toch dat ding maar aangezet. Niet te doen zonder!! Nu alleen komende nacht nog doorbijten en dan een nacht in een hotel. Ik mag aannemen dat daar de temp. goed geregeld is. We blijven vandaag ook nog hier, in Mesquite. Op zo’n  1,5 uur van Las Vegas vandaan. Lekker een dag bij het zwembad, in de schaduw. Zaterdag de camper inleveren en dan nog een dag in Las Vegas doorbrengen. Zal ook vast wel lukken. We zitten in het grote “Excalibur hotel”. Vandaag de kleding hier alvast gewassen en de koelkast zoveel mogelijk leeg gegeten. Tassen inpakken en klaar. De trip west USA met Floor is bijna ten einde. 

Zaterdag 30 juni. 

De dag dat we de camper weer naar Las Vegas terugbrengen. Al om 6.30 opgestaan. Het is toch altijd nog een klusje om op tijd weg te willen rijden. De planning was rond 8.00. Het werd 8.10. Niet slecht. Je hebt toch altijd meer zooi bij je dan je kleding alleen. De reis naar Las Vegas ging voornamelijk door woestijnachtig gebied. Met aan weerskanten de beruchte Joshua trees. Bijna geen cactussen gezien zoals vorig jaar. De camper inleveren ging soepel. Nog een poos staan praten met vakantiegangers uit Israël. Die hadden nog een mooie trip voor de boeg. Rond 12.00 werden we door een shuttle-busje naar het hotel gebracht. Het hotel is een dorp op zich. Met winkeltjes en restaurantjes. We zaten op de 25e verdieping. Prima kamer en een mooi uitzicht. Eerst maar eens het hotel verkennen. Chris heeft nog even een klein gokje gewaagd. Gewoon omdat het moet. Nog een hapje gegeten en een beker cola over tafel gegooid. De fam. van Wijk is ook gearriveerd. 😑Daarna omgekleed en naar het zwembad gegaan. Met dj, het is hier zien en gezien worden. 😎. Wij konden een leeg bedje vinden bij de afdeling klootjesvolk. Prima. Niet bij de privé tafels met emmers ijs en drank. Ook grappig om eens gezien te hebben. De dames van de zwembad bediening lopen bijna in hun blote kont. Wel met een minimaal rokje erboven. Maar geen foto van genomen. 😳 Even uitdokteren hoe we morgen met de Uber of Lyft naar het vliegveld kunnen. En hoe Floor dit moet doen. Zij reist morgen tenslotte alleen. Ook even kijken bij welke uitgang de taxi moet staan. Je hebt hier verschillende uitgangen. Nog even met opa geface-timed. Afgesproken dat we hem maandag begin van de middag van Lara komen verlossen.

Zondag 1 juli

Om 6.00 uit bed gestapt om zachtjes ons klaar te maken voor vertrek. Floor hoeft pas rond 13.00 naar het vliegveld. Maar ze was toch wakker geworden. Ook best spannend zo helemaal alleen alles regelen. Al vooraf de instapkaart gedownload en uitgezocht hoe naar het vliegveld te gaan. Wij zijn met de Lyft gegaan. Een taxi systeem zoals Uber. Kan je online regelen en werkt prima. Voor een zacht prijsje wordt je naar het vliegveld gebracht. Na een koffie en een chocoladecroissant van de Starbucks ($10,-) zijn we naar het vliegveld afgereisd. Daar verloopt alles vlotjes. De USA binnenkomen is altijd streng maar naar buiten gaan, daar doen ze niet zo moeilijk over. Nu een kwestie van de tijd een beetje doden voordat we in het vliegtuig stappen. Misschien hebben we wel WiFi in het vliegtuig. Net zoals op de heenreis.